STOCKHOLM’UN DÄ°LENCÄ° TÄ°LKÄ°SÄ°

Stockholm Sokaklarında Dilenen Tilkinin Sırrını Çözdüm
13 Temmuz 2015 Pazartesi 04:25, Strömgatan Stockholm İsveç

Değerli Dostlarım,

Sayısız Ä°sveç gezilerimden birinde Stockholm Vasa Müzesi’ni gezdikten sonra otelime dönerken, uygar bir Avrupa ülkesinde görmeyi hiç beklemediÄŸim bir manzara beni ÅŸaÅŸkınlığa uÄŸratmıştı. Bir köşe başında yavrusu ile dilenen zavallı bir tilki ürkek gözlerle bana bakıyordu. Ertesi sabaha karşı Kuzey coÄŸrafyalarındaki uykusuz beyaz gecelerimden birinin ilk saatlerinde bu akıl almaz sahneyi bir kez daha görüp iÅŸin aslını öğrenmek amacı ile olay yerine bir kez daha gittim.

Sokaklarda neredeyse benden baÅŸka kimse yoktu. Stockholm Sendromlu ÅŸehir, daha Pazartesi Sendromuna uyanamamıştı. Yeri aÅŸağı yukarı anımsamaya çalıştım. Yanılmıyorsam BaÅŸbakanlık Binası ile Devlet MüsteÅŸarlığı’nın olduÄŸu Rosenbad’ın oradan, eski ÅŸehir Gamla Stan’a giden köprü ve Parlamento Binası Riksdagshuset yolunun kesiÅŸtiÄŸi Strömgatan’ın köşesinde idi.

‘Tilkidir, nereye gitse yeridir, belki çoktan ayrılmıştır’ diye düşünürken hayvancağızı yavrusu ile beraber aynı köşede adeta hiç kıpırdamamışçasına oturur buldum. Üstünde, nereden buldu ise eski püskü çulumsu bir çuval vardı, sevimli minik yavrusu da merakla o örtünün altından bana bakıyordu. Elbette sonuçta vahşi bir hayvandı, şehre indiğinden ötürü ürkek, ya da yavrusunu koruma kaygısı ile saldırgan olabilirdi ama korktuğum başıma gelmedi. Yanına sessizce yaklaştım. Sakin ve hareketsizdi.

– ‘Adın ne senin evlat?’ diye sordum. Aksanlı Ä°sveççem çok iyi deÄŸildi. Samsun Ä°stiklâl Ä°lkokulu’nda birinci sınıfta okuma bayramı sonrası bu dili seçmeli ek ders olarak almış, daha sonra da çevremde pek Ä°sveçli arkadaşım olmadığı için pratik yapamadığımdan neredeyse unutmuÅŸtum. Ãœstelik bize o zamanlar müfredatta olan, günümüzde pek konuÅŸulmayan OrtaçaÄŸ Eski Ä°sveççesi ‘Fornsvenska’ öğretmiÅŸlerdi. Allahtan dediklerimi anladı ve alçak bir sesle baÅŸladı anlatmaya…

Ormandaki ismini ve küçüklüğünde kalmış göbek adını anımsamıyordu. Buraya geldiğinde ise, onu ‘Hemlös Räv’ yani ‘Evsiz Barksız Tilkicik’ diye çağırmaya başlamışlardı, o da alışmıştı. Aslında, İngiliz sanatçı ve heykeltraş ‘Laura Ford’un ilginç heykellerinden biri idi.

– ‘Peki yavrucuÄŸum, orman nere, Ä°ngiltere nere, burada ne iÅŸin var?’ dediÄŸimde, sözlerine devam etti.

Stockholm Belediyesi kendisini 2008 yılında satın alarak başkente getirmişti. Bana sorarsanız, aslında hayvanoğlu hayvan çok iyi bir yere tezgâh açmıştı, biraz önce belirttiğim gibi Strömgatan ile şehrin en prestijli yaya alışveriş caddesi olan Drottninggatan arasını mesken tutmuştu.

Bu köşeyi kendi seçmemişti aslında. Örnek alınacak İskandinav modeli bir refah toplumu olan İsveç’in de evsizler, işsizlik ve fakirlik gibi önemli sosyal sorunları olduğunu vurgulayan, devamlı olarak bunları yazan Situation Sthlm gazetesi açık bir oylama yaparak bu yeri belirlemişti. Aslında ben bu gazeteyi anımsamıştım. Bu şehirdeki evsizler, ücretsiz aldıkları bu gazeteleri yoldan geçenlere satarak az da olsa bir gelir elde etmeye çalışırlardı kendilerine.

– ‘Dönmeyecek misin ormanına?’ diye sordum. ‘Birader, ben bir heykelim, bu halimle yerimden nasıl kıpırdayabilirim ki?’ dercesine, yorgun gözlerle baktı bana. Tek endiÅŸesi yavrusu idi, onun kendisi gibi bu sokaklarda büyümesini istemiyordu. Başını öne eÄŸdi ve sustu.

Veda zamanı gelmişti. Giderken iznini alıp, tek bir kare fotoğrafını çektim. Yanındaki Situation Sthlm gazete yığınından üç tane çekip aldım, yanına gıcır gıcır iki yüz İsveç Kronu banknotu da  usulca bıraktım. Belli belirsiz gülümemeye çalıştı. Konuşmadık. Minik yavrunun kafasını okşayıp, geriye döndüm.

Altmışıncı Kuzey Paraleli coğrafyasının yaz aylarında ufuktan adeta hiç batamayasıca gece yarısı güneşi, sessiz gölgemi omuzlarımdan şehrin zamansız parke taşlarına düşürüyordu. Yaşamın sonsuz gölge oyununun bir perdesi daha inerken, yalnız yolculuğumda uzaklara karışarak yine yok oldum, gittim.